Toen Sanne Olislagers ruim vier jaar oud was kwam ze een keertje thuis: “Hardlopen, dát wil ik ook!” Haar ouders Sylvia en André vielen bijna van hun stoel. “Maar zou je niet liever op dansen gaan, zoals zoveel van je vriendinnetjes?”, probeerden ze nog. Sanne is namelijk geboren met een chronisch probleem met de darmen. En ze had al zoveel meegemaakt in haar jonge leventje: onderzoeken, medicijnen, een dieet, een strak ritme. Zou dat wel goed gaan? Maar nee, ze wist het zeker: “Geen dansen, want dan kan ik minder lopen.” En zo kreeg Fortuna’67 er een jonge atlete uit Boskant bij. Ze leefde zich lekker uit bij de Rooise Crosslopen. En het lopen ging haar makkelijk af, ze voelde zich er zelfs goed bij. En had ze niet, toen ze vijf jaar oud was, voor haar klas van de Franciscusschool tijdens een spreekbeurt uitleg gegeven over haar ongemak? Het voelde een beetje als een bevrijding.

“Twee jaar geleden,” voor de zekerheid kijkt Sanne haar moeder even aan, “ben ik zelfs derde geworden op de 600 meter bij de Brabantse Kampioenschappen.”
 

Lopen als therapie

Het hardlopen zelf ging langzaam over van alleen maar leuk naar leuk én nuttig. “Hardlopen helpt heel goed om de darmen in beweging te krijgen”, heeft haar moeder Sylvia inmiddels ondervonden. Sterker nog, in de vakanties gaat Sanne samen met haar vader André en oudere broer Youri, die ook lid is van Fortuna’67, maar daarnaast ook graag voetbalt, lekker een stukje hardlopen. Gewoon, om niet terug te vallen, omdat het helpt.

Later wilde Sanne ook technische nummers doen en wedstrijden bezoeken. Daarvoor stapte ze twee jaar geleden over naar AV Generaal Michaëlis, want aan de Athletic Champs doe je mee als team. Dat was bij een kleinere vereniging als Fortuna’67 wat lastiger. “De horden en het hoogspringen vind ik leuk. Alleen bij het hoogspringen ben ik laatst gevallen. Dat vind ik nu nog een beetje eng”, zegt ze zachtjes.

Vorige zomer is ze zelfs samen met haar vriendin en atlete Veerle van Erp in het Olympisch Stadion naar het EK geweest: “Ik heb Dafne zien lopen.” Haar ogen beginnen te twinkelen.
 

Trainingen

Sanne traint nu wel vier keer per week. Maandag- en woensdagavond bij Ron Dielhof, Joep Wiltschek en Irma Hartog. Donderdags traint ze geregeld, als gastlid, bij Fortuna’67 bij Patrick Sanders. Die trainingen worden op zaterdag nog aangevuld met ’s winters de bostraining en ’s zomers soms een baantraining. Op de woensdagavond traint ze in de wintermaanden zelfs met de oudere A-pupillen mee, want dan ligt de training van de jongere pupillen stil. Ook dat helpt als verlichting van haar lichamelijke ongemak.

Al die trainingen hielpen de B-pupil eind december in het Waalwijkse Lidopark ook aan de derde plaats tijdens de Brabantse Kampioenschappen cross. Tijdens de 60^e Joe Mann Bosloop behaalde ze de vijfde plaats van zeventien deelnemers. In het tussenklassement van de Runnersworld Kempische Cross Competitie staat ze na zes wedstrijden ook op plaats vijf, slechts een puntje achter haar clubgenote van GM Lisa van de Wiel. Dat kan nog spannend worden tijdens de laatste twee crossen.

En als Sanne de dag na de Joe Mann Bosloop, voor de training begint, op de baan nog even lekker aan het ravotten is: “Het is alleen jammer dat ik niet mee op kamp kan."
 

Foto: Sanne Olislagers na de 60^e Joe Mann Bosloop (Foto, Tiny Steenbakkers)

Tekst: Pieter Grootes